انواع قراردادهای بین المللی و کاربرد آن

قراردادهای بین المللی نقش مهمی در تسهیل تجارت و بازرگانی بین شرکت های کشورهای مختلف دارند. این قراردادها شرایط و ضوابط یک معامله تجاری، از جمله فروش کالا، خدمات یا حقوق مالکیت معنوی را تعیین می کند. انواع مختلفی از قراردادهای بین المللی وجود دارد که هر کدام کاربردها و مفاهیم حقوقی منحصر به فرد خود را دارند که در ادامه بیشتر با آنها آشنا خواهیم شد. 

قراردادهای بین المللی از این جهت مهم هستند که چارچوبی قانونی برای شرکت ها فراهم می کنند تا در معاملات و روابط تجاری فرامرزی شرکت کنند. آنها به کاهش خطرات مرتبط با انجام تجارت در بازارهای خارجی، مانند سیستم های حقوقی مختلف، تفاوت های فرهنگی و موانع زبانی کمک می کنند.

قراردادهای بین المللی تابع قوانین بین المللی و قوانین کشورهایی هستند که طرفین در آن مستقر هستند. به این ترتیب، برای طرفین مهم است که از وکلایی که با چارچوب های قانونی و نظارتی در کشورهای مربوطه آشنا هستند، مشاوره حقوقی بگیرند.

همچنین انواع دیگری از قراردادها وجود دارند که شرکت ها ممکن است در عملیات بین المللی خود از آنها استفاده کنند. به عنوان مثال، قراردادهای خدمات برای تعریف شرایط و ضوابط خدمات ارائه شده توسط یک طرف به طرف دیگر در بازار خارجی استفاده می شود. قراردادهای فرانشیز برای اعطای حق اداره یک تجارت تحت یک نام تجاری یا سیستم خاص به یک نهاد خارجی استفاده می شود.

قراردادهای بین المللی همچنین ممکن است شامل بندهای حل اختلاف باشد که مشخص می کند در صورت بروز اختلافات چگونه حل و فصل می شود. این بندها ممکن است داوری یا میانجیگری را ارائه دهند که اغلب بر دعاوی سنتی ترجیح داده می شوند زیرا انعطاف پذیرتر، محرمانه تر و مقرون به صرفه هستند.

به طور کلی، قراردادهای بین المللی نقش مهمی در تسهیل تجارت جهانی و روابط تجاری دارند. آنها یک چارچوب قانونی را فراهم می کنند که شرکت ها را قادر می سازد تا عملیات خود را به بازارهای جدید گسترش دهند، مالکیت معنوی را به اشتراک بگذارند، با شرکای محلی همکاری کنند و روابط خود را با کارکنان و مشتریان در کشورهای مختلف مدیریت کنند.

انواع قراردادهای بین المللی و نحوه استفاده از آن

معاهدات: معاهدات قراردادهای رسمی بین کشورها هستند که طبق قوانین بین المللی الزام آور هستند. آنها می توانند دو جانبه (بین دو کشور) یا چند جانبه (بین چند کشور) باشند. آنها را می توان برای طیف گسترده ای از اهداف، مانند ایجاد موافقت نامه های تجاری، حل و فصل اختلافات، و رسیدگی به مسائل بین المللی مانند تغییرات آب و هوا و حقوق بشر استفاده کرد.

قراردادهای تجاری: قراردادهای تجاری توافق نامه هایی بین کشورها هستند که شرایطی را برای تجارت کالا و خدمات تعیین می کنند. آنها می توانند دوجانبه یا چندجانبه باشند و ممکن است موضوعاتی مانند تعرفه ها، سهمیه ها و حقوق مالکیت معنوی را پوشش دهند. به عنوان مثال می توان به توافقنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی (نفتا) و موافقت نامه های سازمان تجارت جهانی (WTO) اشاره کرد.

قراردادهای سرمایه گذاری: موافقت نامه های سرمایه گذاری توافق نامه هایی بین کشورها هستند که از سرمایه گذاران خارجی حمایت می کنند. آنها اغلب شامل مقرراتی مانند حمایت در برابر سلب مالکیت و ملی شدن و همچنین حمایت از حقوق مالکیت معنوی هستند.

موافقت نامه های مالیات مضاعف: موافقت نامه های مالیات مضاعف توافقی است بین دو کشور برای اجتناب یا حذف مالیات مضاعف بر درآمد یا سرمایه یکسان. این قراردادها همچنین می توانند تبادل اطلاعات مربوط به مالیات را بین دو کشور فراهم کنند.

موافقت نامه های دفاعی: موافقت نامه های دفاعی توافق نامه هایی بین کشورها هستند که شرایط همکاری در امور دفاعی و امنیتی را تعیین می کنند. آنها می توانند شامل مقرراتی برای آموزش نظامی مشترک، فروش سلاح و به اشتراک گذاری اطلاعات باشند.

قراردادهای فرهنگی: قراردادهای فرهنگی، قراردادهایی بین کشورها هستند که مبادلات و همکاری های فرهنگی را ترویج می کنند. آنها می توانند شامل مقرراتی برای برنامه های مبادله برای دانشجویان، هنرمندان و دانش پژوهان و همچنین برای همکاری در زمینه های باستان شناسی، موزه ها و کتابخانه ها باشند.

موافقت نامه های زیست محیطی: موافقت نامه های زیست محیطی توافق نامه هایی بین کشورها هستند که به موضوعات مرتبط با محیط زیست مانند آلودگی، تغییرات آب و هوایی و حفاظت از منابع طبیعی می پردازند. به عنوان مثال می توان به موافقت نامه پاریس و کنوانسیون تنوع زیستی اشاره کرد.

ذکر این نکته حائز اهمیت است که هر نوع قرارداد بین المللی مجموعه ای از قوانین و مقررات منحصر به فرد خود را دارد که باید از آنها پیروی کرد و طرفین باید از الزامات قانونی در کشور مبدا و کشور سازنده آگاه باشند.

کدام قراردادها بین المللی هستند؟

قراردادهای بین المللی قراردادهایی هستند که بین طرفین کشورهای مختلف صورت می گیرد. این قراردادها می توانند اشکال مختلفی داشته باشند و اهداف مختلفی مانند خرید و فروش کالا و خدمات، صدور مجوز مالکیت معنوی و ایجاد سرمایه گذاری مشترک یا روابط کاری را انجام دهند.

قراردادهای بین المللی عموماً توسط مجموعه پیچیده ای از قوانین و مقررات اداره می شوند که ممکن است با قوانینی که در مورد قراردادهای داخلی اعمال می شود متفاوت باشد. طرفین قرارداد بین المللی باید از الزامات قانونی در کشور مبدأ و کشور اجرا کننده آگاه باشند و از آنها پیروی کنند. آنها همچنین باید از هر گونه تفاوت فرهنگی که ممکن است بر مذاکره و اجرای قرارداد تأثیر بگذارد آگاه باشند.

قراردادهای بین المللی اغلب باید شامل برخی از بندهای مهم مانند قانون حاکم و صلاحیت قضایی، استانداردهای عملکرد، ضمانت نامه ها، شرایط پرداخت، حل اختلاف، فسخ، محرمانه بودن، و غرامت باشد.در ادامه با انواع قرارداد بین المللی و کاربرد های آن آشنا می شویم.

برای هر دو طرف مهم است که با مشاوران حقوقی و کارشناسان حقوق تجارت بین‌الملل مشورت کنند تا اطمینان حاصل کنند که قرارداد به درستی تنظیم و تنظیم شده است و تمام الزامات قانونی رعایت شده است.

انواع قرار داد های بین المللی و کاربرد آن در حمل ونقل

قراردادهای حمل و نقل و بازرگانی قراردادهایی بین طرفین هستند که بر جابجایی و فروش کالا نظارت می کنند. این قراردادها بسته به نوع حمل و نقل و نوع کالا می توانند اشکال مختلفی داشته باشند. برخی از انواع متداول قراردادهای حمل و نقل و تجاری عبارتند از:

• بارنامه: بارنامه سندی است که به عنوان رسید برای کالاهای ارسال شده از طریق دریا یا آبراه داخلی عمل می کند. همچنین به عنوان یک قرارداد حمل بین فرستنده و حمل کننده عمل می کند و شرایط حمل و نقل مانند هزینه حمل و نقل و سایر هزینه ها، مسئولیت و دستورالعمل های تحویل را مشخص می کند.
• بارنامه هوایی: بارنامه هوایی شبیه بارنامه است و به عنوان قرارداد حمل کالا برای حمل و نقل هوایی عمل می کند. همچنین به عنوان رسید برای کالا عمل می کند و شرایط حمل و نقل مانند هزینه حمل و نقل و سایر هزینه ها، مسئولیت و دستورالعمل های تحویل را مشخص می کند.
• قرارداد حمل و نقل جاده ای: قراردادی است برای حمل و نقل کالا از طریق جاده. ممکن است شامل شرایطی مانند تاریخ تحویل و تحویل، مشخصات خودرو و الزامات بیمه باشد.
• قرارداد حمل و نقل ریلی: قراردادی است برای حمل و نقل کالا از طریق راه آهن. ممکن است شامل عباراتی مانند تاریخ تحویل و تحویل، نوع کالای مورد حمل و هزینه حمل و نقل باشد.
• قرارداد حمل و نقل چندوجهی: این قراردادی است که حمل و نقل کالا با بیش از یک روش حمل و نقل (مانند از طریق دریا و سپس از طریق جاده) را پوشش می دهد.
• قرارداد خرید: قراردادی است برای فروش کالا بین خریدار و فروشنده. ممکن است شامل شرایطی مانند قیمت، زمان‌بندی تحویل، و هرگونه ضمانت یا ضمانت مرتبط با کالا باشد.
• قرارداد تامین: این قرارداد بین تامین کننده و خریدار است که در آن تامین کننده متعهد می شود محصول یا خدمات خاصی را به خریدار ارائه دهد.
• قرارداد توزیع کننده: این قرارداد بین یک تولید کننده و یک توزیع کننده است که در آن سازنده موافقت می کند که کالا را به توزیع کننده عرضه کند و او نیز به نوبه خود موافقت می کند که کالا را در یک منطقه خاص بفروشد.
• قرارداد خدمات: این قرارداد برای ارائه خدمات بین یک ارائه دهنده خدمات و یک مشتری است. ممکن است شامل شرایطی مانند محدوده خدمات، مدت قرارداد و شرایط پرداخت باشد.
• قرارداد اجاره: این قرارداد بین موجر و مستاجر است که در آن موجر متعهد می شود دارایی مانند وسیله نقلیه یا تجهیزات را برای مدت معینی به مستاجر اجاره دهد.

توجه به این نکته ضروری است که هر نوع قرارداد حمل و نقل و تجاری مجموعه ای از شرایط و ضوابط منحصر به فرد خود را دارد و طرفین باید با الزامات قانونی و رویه های استاندارد مرتبط با آن نوع قرارداد آشنا باشند. طرفین باید با مشاوران حقوقی و کارشناسان حقوق تجارت مشورت کنند تا اطمینان حاصل کنند که قرارداد به درستی تنظیم و تنظیم شده است.

قرارداد فرانشیز ( فرانچایز ):

قرارداد فرانشیز یک قرارداد حقوقی است بین یک امتیاز دهنده (شرکتی که مالک علامت تجاری و مدل تجاری حق رای دادن است) و یک حق امتیاز (فرد یا شرکتی که به او حق بهره برداری از امتیاز را داده است). قرارداد حق امتیاز، شرایط و ضوابط روابط حق رای، از جمله حقوق و مسئولیت های هر دو طرف را مشخص می کند.

برخی از عناصر کلیدی قرارداد فرانشیز عبارتند از:

علامت تجاری و مالکیت معنوی فرنچایز دهنده: قرارداد حق رای معمولاً به گیرنده امتیاز حق استفاده از علامت تجاری، نام تجاری و سایر دارایی های معنوی او را در ارتباط با عملیات حق رای می دهد.

آموزش و پشتیبانی: فرنچایز دهنده معمولاً به فرنچایز آموزش و پشتیبانی مداوم ارائه می دهد تا به آنها کمک کند تا فرنچایز را با موفقیت انجام دهند. این ممکن است شامل آموزش بازاریابی، تبلیغات و مدیریت باشد.

انتخاب مکان و مذاکره اجاره: بسیاری از قراردادهای حق رای، حق امتیاز دهنده را ملزم می کند که محل کسب و کار فرنچایز را تأیید کند و به او در مذاکره در مورد اجاره ملک کمک کند.

حق امتیاز در حال انجام: قرارداد حق امتیاز معمولاً مستلزم پرداخت حق امتیاز مستمر به فرنچایز دهنده است که ممکن است درصدی از فروش ناخالص یا مبلغ ثابت دلاری باشد.

الزامات تبلیغات و بازاریابی: دارندگان امتیاز اغلب ملزم به مشارکت در یک صندوق تبلیغاتی و بازاریابی ملی هستند که فرنچایز دهنده از آن برای ارتقای نام تجاری و افزایش فروش استفاده می کند.

کنترل کیفیت و استانداردها: فرنچایز دهنده معمولاً کنترل کیفیت و استانداردهایی را برای گیرنده امتیاز ایجاد می کند، مانند حفظ سطح معینی از خدمات مشتری یا استفاده از محصولات یا تجهیزات خاص.

تمدید و خاتمه: قرارداد حق رای معمولاً شامل مقرراتی برای تمدید یا تمدید رابطه حق رای است و همچنین برای خاتمه حق رای در صورتی که یکی از طرفین قرارداد را نقض کند یا استانداردهای عملکرد خاصی را برآورده نکند.

هم برای فرنچایز دهنده و هم برای فرنچایز گیرنده مهم است که قبل از امضای قرارداد حق رای به دقت بررسی کنند تا اطمینان حاصل شود که شرایط و تعهدات رابطه حق رای را درک کرده و با آن راحت هستند. یک وکیل با تجربه در حقوق حق رای می تواند منبع ارزشمندی برای بررسی و مذاکره یک قرارداد حق امتیاز باشد.

بند ها و ساختار مهم در قرارداد های بین المللی 

انواع قرار داد های بین المللی و کاربرد آن می توانند پیچیده باشند و ممکن است شامل تعدادی بند و مقررات مختلف باشند که به تعریف حقوق و تعهدات طرفین درگیر کمک می کند. برخی از بندها و ساختار مهم در قراردادهای بین المللی عبارتند از:

• قانون حاکم و صلاحیت قضایی: این بند مشخص می کند که قوانین کدام کشور بر قرارداد حاکم است و دادگاه های کدام کشور صلاحیت رسیدگی به اختلافات احتمالی را خواهند داشت. این امر به ویژه برای فرآیند حل اختلاف مهم است و می تواند برای انطباق قانونی مهم باشد.
• استانداردهای عملکرد: این بند استانداردهای عملکرد خاصی را که طرفین باید رعایت کنند، مانند تاریخ تحویل، استانداردهای کیفیت و شرایط پرداخت را مشخص می کند.
• ضمانت‌نامه‌ها و ضمانت‌نامه‌ها: این بند هرگونه ضمانت‌نامه صریح یا ضمنی ارائه شده توسط یک طرف به طرف دیگر را مشخص می‌کند. مانند عاری بودن کالا از هرگونه حقوق مالکیت معنوی شخص ثالث
• شرایط پرداخت: این بند شرایط پرداخت، از جمله ارز، برنامه پرداخت، و هرگونه شرایط اعتبار را مشخص می کند.
• بازرسی، آزمایش و پذیرش: این بند فرآیندی را تعیین می‌کند که طی آن کالاها یا خدمات باید مورد بازرسی، آزمایش و پذیرش توسط طرف مقابل، قبل و/یا پس از تحویل باشد.
• حل اختلاف: این بند روند حل و فصل هر گونه اختلافی که ممکن است در قرارداد ایجاد شود، مانند میانجی گری، داوری یا دادگاه ها را مشخص می کند.
• فسخ و فسخ: این بند شرایطی را تعیین می کند که تحت آن قرارداد ممکن است توسط هر یک از طرفین فسخ یا فسخ شود، مانند نقض قرارداد یا عدم اجرای آن.
• فورس ماژور: این بند برای رسیدگی به رویدادهای غیرمنتظره خارج از کنترل طرفین، مانند بلایای طبیعی، بیماری های همه گیر، جنگ و غیره و چگونگی تأثیر آن بر عملکرد قرارداد تنظیم شده است.
• محرمانه بودن: این بند تعهدات محرمانه بودن طرفین در رابطه با هرگونه اطلاعات محرمانه ای که ممکن است تحت قرارداد مبادله شود را مشخص می کند.
• جبران خسارت: این بند تعهدات یکی از طرفین را برای جبران خسارت طرف دیگر در صورتی که در نتیجه نقض قرارداد متحمل خسارت یا خسارت شود، تعیین می کند.
• بیمه: این بند تعهدات بیمه ای طرفین و هر الزامی را که یکی از طرفین نوع خاصی از بیمه را به عنوان بخشی از قرارداد داشته باشد، تعیین می کند.
• زبان: این بند برای جلوگیری از هرگونه سوء تفاهم، زبان رسمی قرارداد را مشخص می کند.

به طور کلی، ساختار و بندهایی که در یک قرارداد بین المللی گنجانده شده است به ماهیت خاص قرارداد و نیازهای طرفین درگیر بستگی دارد. برای هر دو طرف مهم است که با مشاوران حقوقی و کارشناسان حقوق تجارت بین‌الملل مشورت کنند تا مطمئن شوند که قرارداد به درستی تنظیم و تنظیم شده است.

اصول مذاکره در انواع قرارداد‌های بین‌‌المللی

مذاکره برای یک قرارداد بین‌المللی می‌تواند یک فرآیند پیچیده و چالش برانگیز باشد، زیرا طرف‌هایی از کشورهای مختلف با نظام‌های حقوقی، فرهنگ‌ها و شیوه‌های تجاری متفاوت در آن شرکت دارند. برای موفقیت، درک و پایبندی به برخی اصول مذاکره مهم است:

آمادگی: آمادگی در هر مذاکره کلیدی است. طرفین باید درک روشنی از اهداف و مقاصد خود و همچنین اهداف و مقاصد طرف مقابل داشته باشند. آنها همچنین باید در مورد الزامات قانونی و مقرراتی که در مورد قرارداد اعمال می شود، و همچنین هر گونه تفاوت فرهنگی که ممکن است بر مذاکره تأثیر بگذارد، تحقیق کنند.

ارتباط: ارتباط موثر در هر مذاکره ضروری است. طرفین باید در ارتباطات خود شفاف و مستقیم باشند و آماده گوش دادن فعالانه به دیدگاه ها و نگرانی های طرف مقابل باشند. آنها همچنین باید از هرگونه موانع زبانی آگاه باشند و اقدامات لازم را برای اطمینان از درک همه طرفین از شرایط قرارداد انجام دهند.

انعطاف پذیری: هر دو طرف باید مایل به سازش باشند و در رویکرد خود به مذاکره انعطاف پذیر باشند. باز بودن برای ایده های جدید و راه حل های جایگزین می تواند به ایجاد اعتماد و یافتن راه حل های قابل قبول دو طرف کمک کند.

آگاهی فرهنگی: در مذاکرات قراردادهای بین‌المللی، آگاهی از تفاوت‌های فرهنگی و چگونگی تأثیر آن‌ها بر مذاکره مهم است. این می تواند شامل درک سبک ارتباطی طرف مقابل، شیوه های تجاری و استراتژی های مذاکره باشد.

روابط بلندمدت: در مذاکرات قراردادهای بین المللی، طرفین باید به جای تلاش برای دستیابی به بهترین معامله در کوتاه مدت، بر ایجاد یک رابطه بلندمدت تمرکز کنند. این بدان معناست که مایل به دادن امتیاز برای دستیابی به یک توافق سودمند متقابل و تمایل به همکاری در آینده است.

اعتماد و شفافیت: اعتماد و شفافیت از اصول کلیدی هر مذاکره و حتی مهمتر از آن در مذاکرات بین المللی است. هر دو طرف باید در ارتباطات خود شفاف باشند، به تعهدات خود پایبند باشند و سطح اعتماد را در طول فرآیند مذاکره حفظ کنند.

مشاوره حقوقی: هر دو طرف باید از کارشناسان حقوق تجارت بین‌الملل مشاوره حقوقی بگیرند تا اطمینان حاصل کنند که قرارداد به درستی تنظیم و تنظیم شده است و تمام الزامات قانونی رعایت شده است.

توجه به این نکته ضروری است که هر مذاکره متفاوت خواهد بود و ممکن است چالش ها و ملاحظات مختلفی وجود داشته باشد که بسته به شرایط خاص مذاکره باید در نظر گرفته شود. با این حال، با پیروی از این اصول، هر دو طرف می توانند به سمت یک توافق سودمند متقابل که نیازهای آنها را برآورده می کند و به اهداف آنها دست می یابد، تلاش کنند.

پیگیری قرارداد های بین المللی

پیروی از یک قرارداد بین المللی شامل مراحلی است تا اطمینان حاصل شود که هر دو طرف به تعهدات خود عمل می کنند و قرارداد مطابق با قوانین و مقررات مربوطه انجام می شود. برخی از مراحل کلیدی برای پیروی از یک قرارداد بین المللی عبارتند از:

بررسی قرارداد: قبل از شروع اجرا، هر دو طرف باید قرارداد را به دقت بررسی کنند تا مطمئن شوند که حقوق و تعهدات خود را درک کرده و شرایط قرارداد واضح و مشخص است. اگر سؤال یا ابهامی وجود دارد، باید قبل از شروع اجرا به آنها رسیدگی شود.

رعایت الزامات قانونی: قراردادهای بین المللی توسط مجموعه پیچیده ای از قوانین و مقررات اداره می شود و طرفین باید از الزامات قانونی در کشور مبدا و کشور محل اجرای آن آگاه باشند. طرف‌ها باید اطمینان حاصل کنند که با تمام قوانین و مقررات مربوطه، از جمله قوانین مربوط به مالیات، گمرک و کنترل‌های مبادلاتی مطابقت دارند.

برقراری ارتباط شفاف: ارتباط شفاف و منظم برای اطمینان از اینکه هر دو طرف در یک صفحه هستند و هر گونه مشکل یا نگرانی به سرعت رسیدگی می شود، ضروری است. ایجاد کانال های ارتباطی منظم مانند ایمیل، تلفن یا تماس های ویدئو کنفرانس برای حفظ ارتباط و دریافت اطلاعات مورد نیاز بسیار مهم است.

نگهداری سوابق: طرفین باید سوابق دقیق کلیه جنبه های قرارداد از جمله عملکرد، ارتباطات و پرداخت ها را حفظ کنند. از این سوابق می توان برای نشان دادن انطباق با قرارداد و حل و فصل اختلافات احتمالی استفاده کرد.

مدیریت تفاوت‌های فرهنگی: قراردادهای بین‌المللی ممکن است شامل طرف‌هایی با پیشینه‌های فرهنگی متفاوت باشد، و مهم است که از تفاوت‌های فرهنگی که ممکن است بر مذاکره و اجرای قرارداد تأثیر بگذارد آگاه باشید و به آن احترام بگذارید.

مدیریت ریسک ها و حل و فصل اختلافات: قراردادهای بین المللی ممکن است سطح ریسک بالاتری نسبت به قراردادهای داخلی داشته باشند و طرفین باید برای مدیریت این خطرات و حل و فصل اختلافات احتمالی آماده باشند. این می تواند با داشتن یک بند حل اختلاف واضح در قرارداد یا با استخدام یک میانجی یا داور برای کمک به حل اختلافات باشد.

بررسی عملکرد: پس از انجام قرارداد، بررسی عملکرد برای شناسایی مناطقی که می‌تواند برای قراردادهای آینده یا برای سفارش/مرحله بعدی بهبود یابد، مهم است.

در نهایت توجه به این نکته ضروری است که هر مذاکره متفاوت خواهد بود و ممکن است چالش ها و ملاحظات مختلفی وجود داشته باشد که بسته به شرایط خاص مذاکره باید در نظر گرفته شود. با این حال، با پیروی از این اصول، هر دو طرف می توانند به سمت یک توافق سودمند متقابل که نیازهای آنها را برآورده می کند و به اهداف آنها دست می یابد، تلاش کنند.

قوانین و مقرراتی که در مورد قراردادهای بین المللی اعمال می شود می تواند بسیار متفاوت از قوانین مربوط به قراردادهای داخلی باشد، بنابراین طرفین باید از یک وکیل با تجربه در حقوق تجارت بین الملل مشاوره حقوقی بگیرند.